Regen

Ik sta in de hal van het crematorium. De afscheidsplechtigheid is geweest en de genodigden zitten aan de koffie. In de hal staat een man te wachten op zijn vrouw die nog binnen is.
“Wat een weer hè” zegt hij, terwijl hij naar buiten kijkt waar de regen met bakken uit de lucht valt. “Ik ben blij dat het geen begrafenis was, je zult toch op de begraafplaats staan in die regen, dan wordt het helemaal zo treurig”. Ik spreek hem niet tegen, het is binnen inderdaad aanzienlijk behaaglijker dan buiten. Maar in mijn hart ben ik het niet helemaal met hem eens. Juist het feit dat je bij een begrafenis te maken krijgt met de elementen, maakt het bijzonder. Een stralend blauwe winterse dag met een besneeuwde begraafplaats, een herfststorm door de bomen op het kerkhof: het zijn juist die dingen die dat allerlaatste afscheid zo indringend kunnen maken.

Maar natuurlijk hoop ik ook dat het niet regent als ik een begrafenis heb. Op één keer na…. We moesten een eindje lopen van de kerk, waar de uitvaartdienst was, naar de begraafplaats. De weersverwachtingen waren al niet zo goed: er was een grote kans dat het de ochtend van de begrafenis zou regenen. Omdat de echtgenoot van de overleden vrouw het zo vreselijk vond dat er zich een bonte stoet van paraplu’s naar de begraafplaats zou begeven, bestelden zijn kinderen zo’n 100 grijze paraplu’s. Die stonden klaar in de hal van de kerk. Dan hoop je natuurlijk dat je die niet voor niets hebt aangeschaft. En ja hoor, aan het einde van de dienst regende het zacht maar gestaag. De kinderen droegen hun moeder de kerk uit, de kist werd in de rouwauto geplaatst en de stoet zette zich in beweging. Ik liep voor de rouwauto uit. Op een bepaald moment keek ik even om, om te kijken of de mensen goed volgden. En wat ik toen zag, vergeet ik niet weer: een lange stoet van allemaal dezelfde grijze paraplu’s. Het had enorme impact op zowel de mensen die meeliepen als op het overige verkeer. Vaak is er toch wel wat geroezemoes in een rouwstoet. Maar nu was het stil, er werd helemaal niet gesproken. En veel meer dan anders, stonden automobilisten en fietsers even stil om de stoet te laten passeren. Het was indrukwekkend.

Later praatte ik nog even na met de echtgenoot en de kinderen. En ook hun conclusie was ”Wat waren wij blij dat het regende!”

Anne de Jong